|
Cinsiyet: |
|
 Tarih: 06 Arl Cmt, 2008 1:47 am Mesaj konusu: acımak Stefan Zweig, |
 |
|
|
|
|
|
|
Stefan Zweig, Acı Duygular (Beware of Pity)
"İki çeşit acımak vardır. Bunlardan, gerçekten kalbin sabırsızlığından başka bir şey olmayan, duygusal ve güçsüz biri, yabancı bir felaketin üzücülüğünden elden geldiğince çabuk kurtulmak ister; bu acımak, acıya ortak olmak değil, yabancı bir felaketten içgüdüsel olarak korunma çabasıdır. Duygusalllıktan uzak ama yaratıcı olan öteki ise gerçek acımadır; o ne istediğini bilir. Gücünün sonunda kadar ve hatta o sonun sınırlarını aşsa bile, tüm acılara katlanarak, o felakete ortak olmaya kararlıdır." S.ZWEIG
Tolstoy, Şolohov, Puşkin, Dostoyevski gibi Dünya Klasikleri kavramına eserleriyle damgalarını vurmuş ve Rus hegemonyasını bu kavram üzerinde oldukça hissettirmiş dehalar arasında küçük bir mucize yaratmayı başarabilmiş ender insanlardan Stefan Zweig. Hepimiz takdir ederiz ki asıl mesleği deneme-öykü yazarlığı ve çevirmenlik olan bir edebiyatçının bir vakit oturup bir klasik ortaya çıkarması çok da alışılagelmiş bir durum değildir. Dört yüz küsür sayfalık romanın henüz yüzüncü sayfasında olmanıza rağmen bir an önce romandaki mükemmel kurguyu ve temayı başkalarına da anlatabilmeyi, bu düşünsel şölene başkalarının da tanık olabilmesini arzuluyorsunuz şiddetle. Konu açık ve net: Acımak ve merhamet olguları üzerine kurulu bir senaryo.
Çoğu romanda olduğu gibi gerçek yaşamdan alınmış olmanın izleri bir hayli fazla. İkinci Dünya Savaşı patlak vermeden hemen önce, Avusturyalı genç ve tecrübesiz bir subay olan Teğmen Hoffmiller, yeni görevi gereği Viyana' nın küçük garnizon kasabalarındaki bir tabur birliğine gönderilir. Bu küçük kasabada iş haricinde yapacak birşeyler bulamamanın sıkıntısıyla yaşarken, kasabanın ileri gelen soylularından olan Kekesfalvalar ile tanışma olanağı bulur. Bu varlıklı ailenin konağına yaptığı sık ziyaretler, bir anlamda yaşamını ters-yüz eden ve kendisini sonu belirsiz girdaplara sürükleyen bir sonun da başlangıcıdır aynı zamanda.
Romanda acıma duygusunun işlenişi ise Hoffmiller'in Bay Kekesfalva'nın kötürüm olan kızını tanıması ve arkadaşlık kurmasıyla başlıyor. Sevgi ile acımak arasındaki ince ve belirsiz çizginin yorumlanması ve bunu yaparken Zweig' in kalemin adeta dansettirircesine yaptığı olağanüstü psiklolojik tahliller, en kötü okurda dahi kitabı okurken bir sonraki sayfayı çevirmek için sabırsızlık hissi uyandıracak nitelikte. Belinden aşağısı felçli olan bu kızla tanışması sonrası gelişen olaylar ağı, tamamen kahramanımız Hoffmiller' in istemi dışında örülmekte. Lanet olası (Hoffmiller' in deyişiyle) acımak duygusunun genç Teğmen' e yaşattığı şaşırtıcı sonların detaylarını sunmak istemiyorum; çünkü eminim ki sayfaları çevirirken sizi ani şoklara ve terleten heyecanlara sürükleyecek gelişmelerden çok daha fazla haz alacaksınız.
Romanın konusu ara sıra bir Türk filmi senaryosu havasına bürünebiliyor; ama bu ona kesinlikle bir kusur değil, çekicilik katıyor. Bu kitabı okumalısınız: yalnızca klasik olduğu için değil; sonsuz bir zevk alacağınız, yaşama karşı bakış açınızı bir kez daha gözden geçirmek isteyeceğiniz, ve Zweig ile Hoffmiller' e teşekkür etme arzusu duyacağınız için!
Ben bu eseri okuyarak "insan" sıfatımı bir adım öteye taşıdım; şüphesiz
siz de taşıyacaksınız
|
|
|
|
|
|
|
|
|
(¯`·._.·[Sonsuzluk.Net İmza Alanı]·._.·´¯) |
|
|
|
|
|
| Başa dön |
|
  |
|
 |
| 1. sayfa (Toplam 1 sayfa) |
|
Bu forumda yeni konular açamazsınız
Bu forumdaki mesajlara cevap veremezsiniz
Bu forumdaki mesajlarınızı değiştiremezsiniz
Bu forumdaki mesajlarınızı silemezsiniz
Bu forumdaki anketlerde oy kullanamazsınız
Bu foruma eklenti gönderemezsiniz
Bu forumdan eklenti indiremezsiniz
|
Powered by phpBB © 2006 phpBB Group
|
Sitede şuan 6
Kalp Atıyor
